Definicja Przestrzenne Zachowania

Co to znaczy ZACHOWANIA PRZESTRZENNE: 1. → migracje; 2. faza badań nad ludnością, rozwijający się w latach 60. XX w., koncentrujący swe zainteresowania początkowo na kierunkach migracji, związkach migracji z odległością, wielkości i strukturze potoków migracyjnych. Etapowo centrum zainteresowań badaczy przesunęło się w stronę wyjaśniania prawidłowości w wyborze kierunków i dróg migracji, oceny ważności i preferencji miejsc, systemów podejmowania decyzji o migracji. → Geografia ludności nie dysponowała odpowiednim aparatem metodologicznym do rozwiązywania tego typu problemów badawczych. Narodziła się więc nowa subdyscyplina naukowa – → geografia socjalna, która wykorzystując majątek psychologii socjalnej, socjologii, nauk ekonomicznych i politycznych, podjęła próbę wyjaśnienia systemów migracji, wykorzystując prawa behawiorystyczne (→ behawioryzm, → neobehawioryzm, teoria rozprzestrzeniania się informacji). Powstał nurt badań dotyczących → percepcji środowiska, wyobrażeń, → preferencji i → postaw, a zatem tego, co wiąże się z motywacją, oceną, wyborem miejsc w przestrzeni, a wreszcie z z.p. Geografia ludności, badając migracje, koncentruje się na badaniu naszych uzewnętrznionych z.p., będących reakcją na impulsy środowiskowe, zmodyfikowaną poprzez zespół zmiennych pośredniczących. Bada zatem finalny sukces całego zespołu przeżyć, ocen i decyzji. Ponadto rozpatruje migracje w kategorii zjawisk masowych. Geografia socjalna zaś bada mechanizmy i systemy zachodzące przed podjęciem decyzji o migracji, złożone uwarunkowania podjęcia tej decyzji. Podejście badawcze tu jest podmiotowe, badacz stara się poznać obraz świata, → wyobrażenie środowiska w umyśle jednostki, wniknąć w jej motywacje i przeżycia, bo na tej podstawie człowiek buduje własne opinie o ludziach i świecie i ukierunkowuje własną aktywność. Każdy z nas ma inną wiedzę o środowisku, co wynika chociażby z indywidualnych możliwości percepcji tego środowiska. Mamy także różne mechanizmy wartości, którymi kierujemy się w ocenie, → wartościowaniu środowiska, różne potrzeby, aspiracje i dążenia. Na tej podstawie człowiek podejmuje decyzje lub do odpowiedniego przystosowania się do środowiska, lub do przekształcenia środowiska do swoich potrzeb (zachowanie adaptacyjne) lub, gdy dwa pierwsze rozwiązania nie są możliwe, do opuszczenia środowiska nie zaspokajającego naszych potrzeb, a więc emigracji. Zatem dopiero po wewnętrznej ocenie, konstatacji (poznanie, wartościowanie środowiska) następuje reakcja na bodźce środowiskowe w formie uzewnętrznionego zachowania. Reakcja ta przejawia się w różnych czynnościach i działaniach podejmowanych w celu zaspokojenia potrzeb