Definicja Ekonomiczna Migracja

Co to znaczy MIGRACJA EKONOMICZNA: → migracja podejmowana w celach zarobkowych, związana z możliwością znalezienia pracy lepiej opłacanej niż w miejscu pochodzenia lub związanej z wyuczonym zawodem i aspiracjami zawodowymi → migranta. Motywem m.e. jest chęć poprawy → warunków bytowych, → poziomu życia, realizacji ambicji zawodowych. Kierunek m.e. jest na całym świecie taki sam – z krajów (obszarów) biednych do bogatych, a ich nasilenie zależne jest od różnicy w poziomie rozwoju gospodarczego krajów emigracyjnych i imigracyjnych, zmian koniunkturalnych w ich gospodarce (zwłaszcza na → rynku pracy) oraz odległości między nimi (→ zespół przeszkód pośrednich, → migracji prawa). Według teorii skumulowanej przyczynowości Zelinsky΄ego, warunkiem przepływu → siły roboczej jest indywidualny rachunek kosztów i korzyści migracji oraz oczekiwany dodatni efekt netto (wynikający z różnic w poziomie wynagrodzeń między poszczególnymi krajami). Neoklasyczne teorie migracji wskazują, że siła robocza słabo wyposażona w → kapitał ludzki ma skłonność do przemieszczania się tylko w jednym kierunku – z peryferii do centrów (→ teoria rozwoju spolaryzowanego). Natomiast pracownicy dobrze wyposażeni w kapitał ludzki przemieszczają się w ślad za przepływem → kapitału, zwłaszcza lokującego się w inwestycjach bezpośrednich. A więc ich przepływy są możliwe we wszystkich kierunkach geograficznych. O międzynarodowych migracjach nisko kwalifikowanej siły roboczej decydują cechy strukturalne gospodarki światowej (zwłaszcza cechy rynku pracy w krajach wysoko rozwiniętych). Z jednej strony → podaż pracy ze strony słabo wykwalifikowanej siły roboczej jest ogromna, z drugiej zaś strony na elastycznych rynkach pracy krajów bogatych istnieje duży → popyt na pracę, zwłaszcza w podrzędnych zawodach czy działalnościach. W niektórych dziedzinach zatrudnienia kraje te oferują bowiem warunki finansowe, socjalne, bezpieczeństwa pracy nie do przyjęcia dla miejscowej siły roboczej, więc zasysana jest siła robocza z peryferii. Obok migracji do Stanów Zjednoczonych (→ migracje międzykontynentalne), do największych m.e. należał m.in. napływ cudzoziemskiej siły roboczej do Francji w latach 20. XX w. (głównie z Polski i Włoch) oraz po II wojnie światowej. Równoważenie rynku pracy Francji następowało początkowo dzięki napływowi Włochów, Hiszpanów (lata 50.), Portugalczyków, Jugosłowian (lata 60.) oraz imigrantów z Afryki płn. (Marokańczyków, Algierczyków, Tunezyjczyków). Napływ → „gastarbeiterów” do Niemiec rozpoczął się w latach 50. XX w. (początkowo Włochów, Greków, zaś od lat 60. Jugosłowian, Portugalczyków, a od lat 70. Turków). Obecnie udział ludności cudzoziemskiej w wielu dużych miastach niemieckich przekracza 20–25% ogółu ludności tych miast, np. Offenbach 31%, Frankfurt nad Menem 26%, Monachium 23%. W końcu XX w. na świecie występowały 4 duże obszary napływu siły roboczej: Europa Zachodnia, Ameryka Północna, Półwysep Arabski (kraje naftowe) oraz Azja płd.-wsch. (→ megamiasta: Singapur, Bangkok, Hongkong) i Australia. Nastąpiło przy tym znaczne zróżnicowanie geograficzne krajów pochodzenia → imigrantów, a także znaczny wzrost liczby imigrantów nielegalnych.