Definicja Konfucjanizm

Co to znaczy KONFUCJANIZM: mechanizm moralno-filozoficzny i polityczny przygotowany w Chinach poprzez Konfucjusza w VI–V w. przed naszą erą Od III w. przed naszą erą k. uznano za doktrynę państwową. Rozpoczął być także traktowany jak → religia, nie mniej jednak jego artysty oddawano cześć, lecz nie jako Bogu, ale jako mędrcowi. W VII i VIII w. n.e. wznoszono mu nawet świątynie. Celem Konfucjusza było ustanowienie stosunków socjalnych w oparciu o układ zależności: syna od ojca, żony od męża, młodszego brata o starszego, podwładnego od panującego, przyjaciela od przyjaciela. Te stosunki były fundamentem porządku społecznego, regulującego zasady współżycia pomiędzy ludźmi. Pozwalały równocześnie zachować więź jednostki ze społecznością, a żyjących z przodkami, z uwagi na fakt, że w Chinach zawsze spore znaczenie miał kult przodków. Konfucjusz kładł specjalny nacisk na relacje w rodzinie i uznawanie odpowiednich autorytetów. Kraj uważał za przedłużenie rodziny, a panującego władcę za ojca ludu, który ma nie tylko zarządzać i administrować, lecz w pierwszej kolejności wychowywać swoich poddanych. Dlatego także k. akceptował tradycyjny schemat chiński trzypokoleniowej rodziny – „wsi rodziców i żonatych synów” – dorosłe dzieci zamieszkiwały z rodzicami aż do ich Zgonu, co powiązane było z prywatną własnością ziemi. Wg Konfucjusza, każdy powinien wypełniać wymagania wynikające z miejsca zajmowanego w hierarchii socjalnej. Fundamentem takiej filozofii było odwiecznie panujące w Chinach przekonanie o ścisłym związku człowieka z naturą, z otoczeniem. Wszystko, co człowiek czyni, powinno być właściwe z „ładem nieba” (→ taoizm). Jeżeli człowiek postępuje źle, to niebo będzie niezadowolone, a ziemia nie da urodzaju. Takie podejście pozwalało zachować porządek socjalny, a również służyło umocnieniu władzy centralnej. Konfucjusz wierzył, Iż człowiek jest z natury dobry i sam może pokierować swoim życiem. Uważał, że należy się kierować zasadą wzajemności: nie czyń innym tego, czego nie chciałbyś, by tobie czyniono. Główne cnoty moralne to: humanitarność, uczciwość, przyzwoitość (rozeznanie tego, co wypada a co nie), wierność, mądrość, wiarygodność, nabożność synowska