Definicja Germanie

Co to znaczy GERMANIE: jedna z grup → indoeuropejskich ludów zamieszkująca płn. i zach. Europę, wydzielona opierając się na kryterium lingwistycznego (językowego). Odznacza się przy tym G.: zachodnich, szwabsko -bawarskich, północnych, wschodnich. G. zachodni to: Anglowie, Sasi, Jutowie, którzy zjednoczyli się, tworząc aktualnych Anglosasów (część Sasów, która nie wywędrowała do Anglii, zajęła obecną Dolną Saksonię); → Flamandowie, którzy osiedlili się we Flandrii; → Fryzowie zamieszkali na obszarze dzisiejszej Holandii; Frankowie, którzy zasymilowali się z → Celtami i innymi ludami, a w dalszym ciągu ulegli romanizacji w okresie podbojów rzymskich (→ Francuzi); Markomanowie pochodzący znad Menu, którzy tuż przed naszą erą przybyli na teren Czech, gdzie stworzyli zalążek państwa, pokonani poprzez → Rzymian w II w. n.e., osiedlili się w Bawarii; nadreńsko -wezerscy Cheruskowie; nadłabscy Longobardowie i Swewowie zamieszkali pomiędzy Renem a Łabą (I w. przed naszą erą), włączeni w skład późniejszej Germanii (część Swewów wyemigrowała do Czech, a część – zwana Alemanami – założyła średniowieczne księstwo Szwabii nad górnym Renem). G. szwabsko-bawarscy zajmowali region płd. Niemiec. G. wschodni najpierw n.e. zamieszkiwali obszary nad Odrą, Wartą i dolną Wisłą – Wandalowie, Goci, Gepidowie, Burgundowie. Z nich jedynie Burgundowie osiedli nad Renem, obok Moguncji. Pozostałe plemiona wędrowały, podbijając odległe krainy, a w skutku stopiły się z ich rdzenną ludnością. Potomkami plemion północnogermańskich (między innymi Danowie, → Teutoni, → Normanowie, Swewowie) są → Duńczycy, Norwegowie, → Szwedzi, Islandczycy. Wierzenia przedchrześcijańskie były podobne u większości G. Kluczowym bogiem był bohaterski i wojowniczy Odyn (względnie Wodan, na terenie Szwecji Thor). Pozostali bogowie to antropomorficzne bóstwa walki i płodności. Istniało również sporo istot nadludzkich, na przykład wojownicze walkirie, karłowate i złośliwe trolle, duchy opiekuńcze rodów. Bogata → mitologia. G. zajmowali się hodowlą bydła i uprawą zbóż, prowadząc → gospodarkę żarową. Utrzymywano kontakty handlowe z prowincjami rzymskimi (w szczególności Teutoni). Następowało jednak ścieranie się G. z cesarstwem rzymskim, aż wreszcie ustabilizowano granicę na Renie i Dunaju (limes germanicus). Przenikanie innowacji z imperium rzymskiego (broń, narzędzia pracy, ubiór, postęp pisma). Od III w. przenikanie chrześcijaństwa (przez Gotów). Najazd → Hunów w 2 poł. IV w. podzielił Gotów na podbitych poprzez Hunów Ostrogotów (Goci wsch.) i zach. Wizygotów, którzy rozszerzali swe terytorium walcząc z cesarstwem rzymskim (→ Rzymianie). W IV i V w. nastąpiła ekspansja plemion germańskich w Europie. Ich pochód na płd. był jedną z przyczyn upadku cesarstwa zachodniorzymskiego. Plemiona germańskie opanowały Italię i Półwysep Bałkański (Wizygoci, a w dalszym ciągu Longobardowie i wyzwoleni spod panowania Hunów Ostrogoci), Hiszpanię (Wizygoci) docierając do płn. Afryki (Wandalowie), dokonały podboju Galii (Frankowie, Burgundowie) i wysp Brytyjskich (Anglowie, Sasi i Jutowie). Na płn. od Alp osiedlili się Bawarowie, z kolei dorzecze Wisły i obszary naddunajskie zostały opuszczone poprzez plemiona wschodniogermańskie. Spośród wielu państewek germańskich, jakie powstały w V i VI w. przetrwało i umocniło się kraj Franków, którzy podbili nie tylko Galię, lecz również zjednoczyli plemiona germańskie w dorzeczu Renu i Łaby, gdzie potem zaczęły kształtować się podstawy narodu niemieckiego (→ Niemcy). Przetrwało także kraj Anglosasów (→ Anglicy). Z kolei na płd. Europy G., stanowiąc mniejszość, zasymilowali się z tamtejszą ludnością