Definicja Geografia

Co to znaczy GEOGRAFIA: dyscyplina naukowa z gatunku nauk matematyczno-przyrodniczych, zajmująca się badaniem zróżnicowanej jakościowo i ilościowo → przestrzeni przyrodniczej, zjawisk gospodarczych, struktur i mechanizmów demograficzno -socjalnych i różnego typu stosunku pomiędzy nimi. Start g. sięga starożytności, kiedy to Erastotenes (276–195 r. przed naszą erą) i Ptolemeusz (około 90–160 r. n.e.) zdefiniowali ją jako naukę przedstawiającą obraz otaczającego świata sposobami kartograficznymi (geo – Ziemia; graphos – opisywać). Jako wiedza akademicka pojawiła się po raz pierwszy w latach 20. XIX w. na uniwersytecie w Berlinie. Podwaliny pod nowoczesne ujęcie tej dyscypliny stworzyli A. Humboldt (1769–1859) i K. Ritter (1779–1859). Terenowe (eksploracyjne), jak i kameralno -porównawcze badania obu uczonych dały start wielostronnemu postępowi g. przełomu XIX i XX w. Jednakże zainteresowania badawcze i poglądy na istotę g. zmieniały się w okresie, to można wskazać na te własności dyscypliny, które odróżniają ją od innych nauk. Fundamentalnym wyróżnikiem g. jest przestrzenne przedstawianie analizowanych zjawisk przy użyciu różnego typu ujęć kartograficznych. Dominacja aspektu przestrzennego sięga g. starożytnej, zaś jego kryzys pojawił się najpierw XX w. Opisywanie zjawisk, jest to odpowiedzi na pytania: co? gdzie się znajduje?, już nie wystarczały. Wspólnie z dynamicznym postępem nauk matematyczno -przyrodniczych po 1945 r., raczej w stanach zjednoczonych ameryki i Ogromnej Brytanii, także g. starała się poszukiwać przyczyn, analizować zależności, bardziej dokładnie formułować wnioski, czy także konstruować → teorie i prawa. Stąd dominacja pytań: jak? dlaczego? w jaki sposób? Służyć temu miały sposoby matematyczno -statystyczne, logika, tworzenie różnego typu modeli. Następny przełom w sposobie badania zjawisk geograficznych nastąpił w la-tach 60. i 70. XX w., kiedy szczególnie podkreślano znaczenie zmian długotrwałych i prognozowania. Równe traktowanie roli → przestrzeni, jak i czasu w badaniach staje się od tego momentu powszechne. Zjawiska geograficzne zmieniają się gdyż nie tylko w przestrzeni, lecz i w okresie – jedne wolniej, inne szybciej. I wreszcie czwarty przełom, ważny w pierwszej kolejności dla → g. społeczno -ekonomicznej. Pojawia się teza, że obiektywne poznanie otaczającej rzeczywistości nigdy nie jest w pełni możliwe, co wynika nie tylko z ułomności naszych zmysłów, ale także dotychczasowych doświadczeń badawczych, tradycji kulturowych, znajomości terenu i tym podobne Każdy człowiek nieco odmiennie postrzega i wartościuje przedmioty przestrzeni, zatem nie ma dwóch identycznych badań tego samego problemu. W oparciu o te tezy zrodziła się geografia humanistyczna, a w tym → geografia socjalna, bazująca na psychologii, socjologii. Z uwagi na złożoność, wieloaspektowość problematyki, wielu badaczy jest zdania, że zamiast definicje g. należy korzystać ustalenia edukacji geograficzne. Uwzględniając z kolei zróżnicowanie problemowe wyróżniamy: g. fizyczną – na którą składają się: geomorfologia, meteorologia i klimatologia, hydrologia i oceanologia, g. gleb, biogeografia, g. fizyczna kompleksowa; → g. społeczno -ekonomiczną, która rozdzieliła się na → g. socjalną – obejmującą g. ludności, → g. osadnictwa, → g. socjalną (w węższym rozumieniu), g. polityczną, → g. kultury, w tym g. religii i g. ekonomiczną → g. rolnictwa, → g. przemysłu, → g. transportu, → g. usług, w tym → g. turyzmu. Na pograniczu g. fizycznej i g. społeczno -ekonomicznej znajduje się g. regionalna