Definicja Przestrzenna Koncentracja

Co to znaczy KONCENTRACJA PRZESTRZENNA: nierównomierność rozmieszczenia ustalonych zjawisk w przestrzeni. Skupienie się na przykład liczby ludności na niewielkim obszarze bądź w niewielkiej liczbie jednostek przestrzennych, w trakcie gdy pozostałe obszary (jednostki przestrzenne) wykazują bardzo małe zaludnienie albo brak zjawiska. Im bardziej nierównomierne podzielenie wartości zjawiska (przykładowej liczby ludności) pomiędzy powierzchnie jednostek, tym większa k.p., a więc tym większe dysproporcje w rozmieszczeniu zjawiska. K.p. odnosi się do metody rozmieszczenia zjawisk w przestrzeni, a nie do ich natężenia. Obszary o tym samym natężeniu zjawiska, na przykład tej samej → gęstości zaludnienia mogą się charakteryzować różnym stopniem k.p. Jeżeli na danym obszarze warunki środowiska naturalnego są jednorodne (na przykład w Danii), a dominującym rodzajem działalności gospodarczej jest rolnictwo (na przykład Angola, Nigeria), to rozmieszczenie ludności jest w miarę równomierne (k.p. słaba). Ludność gdyż może rozproszyć się, zamieszkując całą powierzchnię państwie, bo wszędzie znajduje dogodne warunki naturalne. O nierównomierności rozmieszczenia ludności decydują zróżnicowane warunki środowiska geograficznego, na przykład zróżnicowanie jakości gleb, występowanie barier osadniczych w formie pasm górskich, kompleksów leśnych, obszarów zabagnionych i tak dalej, bądź także charakter gospodarki (przemysłowy). Im bardziej zróżnicowane warunki naturalne (Egipt, Szwecja, Kanada, Brazylia), tym większy stopień k.p., bo ludność skupia się na niewielkich obszarach nadających się do zasiedlenia (doliny rzeczne, oazy, kotliny śródgórskie, obszary bezleśne), w trakcie gdy pozostałe obszary charakteryzujące się trudnymi uwarunkowaniami naturalnymi (pasma górskie, obszary słabych gleb, brak wody, puszcze), pozostają bezludne. Również im większa dominacja przemysłu w rozwoju gospodarczym (Japonia, Niemcy), tym większy stopień k.p. Idealne warunki rozwoju występują wówczas punktowo, na przykład w miejscach eksploatacji i przetwórstwa surowców mineralnych (ośrodki i okręgi przemysłowe), a czasami osie osadnicze przybierają układ linearny, na przykład nawiązując do rzeźby terenu (doliny rzeczne) bądź wzdłuż linii kolejowej, co umożliwia dostępność komunikacyjną. Wówczas rozmieszczenie ludności jest nierównomierne (silna k.p.)