Definicja Kalwinizm

Co to znaczy KALWINIZM: wyznanie protestanckie (→ protestantyzm), którego artystą był Jan Kalwin. Kontynuował on rozważania Ulricha Zwingli, sprzeciwiającego się postom, dziesięcinom, celibatowi kapłanów, kultowi obrazów i świętych, pielgrzymkom, klasztorom, przymusowej spowiedzi. Jan Kalwin zerwał ostatecznie z → Kościołem katolickim w 1534 r. Już po jego Zgonu ogłoszona została II Konfesja Helwecka, obejmująca ustalone poprzez niego zasady wiary, kultu i organizacji religijnej. Stała się ona fundamentem wyznania chrześcijańskiego, którego zwolennicy nazwali się Kościołem Ewangelicko-Reformowanym. Wg Kalwina obowiązuje zasada → predestynacji, a więc przeznaczenia, wg której los ludzki jest z góry przesądzony. Człowiek zostaje zbawiony albo potępiony nie poprzez własne uczynki, ale z woli Boga. Pracowitość i zamożność jest znakiem wybrania, a nie opłatą za dobre uczynki. Dobre uczynki nie są metodą na uzyskanie zbawienia, lecz dowodem zbawienia. Każdy powinien wykonywać więc to, co Bóg mu wyznaczył, robić to, na czym najlepiej się zna. To właśnie było motorem działania wyznawców k. i układania życia odpowiednio z wolą Boga. Życiem człowieka wierzącego kieruje Biblia. Kluczowym elementem nabożeństwa jest czytanie Biblii i jej wyjaśnienie poprzez kaznodzieję. Zasada „tylko Bogu chwała” spowodowała, Iż z Kościoła usunięto wszystko, co mogłoby wskazywać na bałwochwalstwo: krzyż, obrazy, świece. Aczkolwiek życie religijne koncentruje się wokół eucharystii, nie zakłada się w niej realnej obecności Chrystusa. Chleb i wino nie przeistaczają się w Ciało i Krew Chrystusa, ale stają się pokarmem duchowym. Komunia jest udzielana cztery razy w roku i rozdaje się ją wszystkim uczestnikom nabożeństwa. Głową Kościoła jest Chrystus, który nie nadał nikomu władzy kościelnej, ani nie ustanowił ?Xadnych form organizacyjnych (k. nie uznaje papiestwa). Kapłaństwo nie jest sakramentem. K. sprzeciwia się także życiu zakonnemu i celibatowi osób duchownych. Pastorzy głoszą kazania i udzielają sakramentów. Organem czuwającym nad czystością wiary jest konsystorz. K. rozprzestrzenił się ze Szwajcarii na Francję (→ hugenoci), Niderlandy, Danię, Szkocję, Anglię i Stany Zjednoczone. Podstawy k. wynikają z zasady „tylko Pismo, tylko łaską, tylko wiarą” i obejmują: uznanie autorytetu Pisma Świętego jako podstawowej normy wiary, dogmat o Trójcy Świętej, uznanie podwójnej natury Chrystusa jako Syna Bożego i człowieka, naukę o grzechu pierworodnym i jego radykalnych skutkach, naukę o zbawieniu wyłącznie dzięki łasce Bożej i koncepcję podwójnej predestynacji. Grzech pierworodny spowodował, Iż człowiek zatracił umiejętność odróżniania dobra od zła. Chrystus jest jedynym pośrednikiem pomiędzy człowiekiem a Bogiem i jedynym zbawcą człowieka. Ofiara Chrystusa na krzyżu jest zapowiedzią zbawienia płynącego z samej łaski wiary. Wiara zaś jest bezgraniczną ufnością w Chrystusa i dobroć Boga. Pokora i wyrzeczenie się siebie otwierają człowieka na działanie łaski Bożej. Uwypukla się rolę pokuty, umartwiania. Wszystko pochodzi od Boga i staje się dzięki Jego łasce. K. uznaje, Iż nie ma zbawienia poza Kościołem, bo w nim głoszone jest „czyste wyraz” i udzielane są sakramenty wg wskazań Chrystusa (tylko chrzest i eucharystia)