Definicja Antropogeografia

Co to znaczy ANTROPOGEOGRAFIA: pierwszy faza badań nad ludnością, który z badań geograficznych wyodrębnił niemiecki geograf Friedrich Ratzel w latach 80. XIX w. Ratzel przyczynił się tym samym do podziału geografii na geografię fizyczną i a. Edukacja ta interesowała się procesami i mechanizmami przystosowania człowieka (grup ludzkich) do warunków środowiska naturalnego. Zakładano przy tym całkowitą zależność człowieka, jego rozmieszczenia i rozwoju, od warunków środowiska przyrodniczego. Stosunek człowiek -środowisko jest jednostronna. Człowiek nie przekształca środowiska, a tylko się do niego przystosowuje (→ determinizm geograficzny). Zakładano, Iż społeczności ludzkie zamieszkujące w różnych typach środowiska geograficznego, wykształcają różne formy tego przystosowania, przejawiające się w różnych sposobach gospodarowania i odmiennej kulturze. Nawet prawo, obyczaje, wierzenia religijne, język są, wg Ratzla, dziełem przyrody. Zbiorowości ludzkie przechodzą w swej historii poprzez następne szczeble rozwoju cywilizacyjnego poprzez dostosowanie do zmieniających się warunków środowiska i powiększanie swego terytorium. Dzieje ludów i narodów są zdeterminowane uwarunkowaniami przyrodniczymi i pewnymi własnościami przestrzeni, które ułatwiają bądź utrudniają rozprzestrzenianie się i rozszerzanie → ekumeny. Ekipy ludzkie traktowane są jako populacje biologiczne. Postęp człowieka w ekumenie podlega zatem biogeograficznym prawom inwazji, sukcesji na wolnej przestrzeni. A. cechuje gdyż geocentryczny, biogeograficzny charakter ujmowania zagadnień ludnościowych. To jest biologiczna (przyrodnicza) interpretacja dziejów ludzkości. Takie ujęcie spotkało się z krytyką geografii francuskiej i przyczyniło się do stworzenia geografii człowieka i koncepcji possybilizmu geograficznego